performance to the Absent Audience, 2024
1’07”

featuring:
-oak brach I picked up at the foot of Pasolini’s tower in Chia
-cap in black sheep’s wool felt
Marie Julia Bollansée, concept, performance, bodypaint, felt cap, camera, editing, text, photographs 2019 and 2024

Pier Paolo Pasolini found a refuge in the woods near Bomarzo north of Rome. At the time he was recording the baptism-scene of his film ‘Il Vangelo Secondo Matteo’ at the waterfall of Chia, he spotted the ruins of a medieval castle in the neighbourhood. Some years after he could acquire this old
ruins, with the help of Maria Callas who was a friend of the heirs.
There, inside the castle grounds, Pasolini built his house that leans to the old castle wall and overlooks the ravine. It’s a basic house, no luxury, just what he needed to write and paint in silence hidden from his public life in Rome. There’s a living room, a small kitchen, a work room, a sleeping room for himself and a room for his mother.
He also constructed a light room high in the old watching tower by covering it with a pentagonal glass cupola. I’ve climbed up to that tower when I first visited the house in 2019. The house was abandoned and neglected at the time. Today it is taken good care for by 2 sweet dedicated men. They restore the house in its old glory and simplicity.
They also take good care for the trees. Age old oak trees surround the house and some split the solid rocks the castle ones was build on. I brought a little fallen oak branch home when visiting the house again with my students in June 2024.

performance to the Absent Audience, 2024
1’07”

met
-eikentakje dat ik opraapte bij de voet van Pasolini’s toren in Chia
-kap in vilt, zwarte schapenwol
Marie Julia Bollansée, concept, performance, bodypaint, vilten kap, camera, editing, tekst, foto’s 2019 en 2024

Pier Paolo Pasolini vond een toevluchtsoord in de bossen bij Bomarzo ten noorden van Rome. Toen hij de doopscène van zijn film ‘Il Vangelo Secondo Matteo’ aan het opnemen was bij de waterval van Chia, zag hij in de buurt de ruïnes van een middeleeuws kasteel. Enkele jaren later kon hij deze oude ruïne verwerven, met de hulp van Maria Callas die bevriend was met de erfgenamen.
Daar, op het kasteelterrein, bouwde Pasolini zijn huis dat leunt tegen de oude kasteelmuur en uitkijkt over het ravijn. Het is een eenvoudig huis, geen luxe, alleen wat hij nodig had om te schrijven en schilderen in stilte, ver weg van zijn openbare leven in Rome. Er is een woonkamer, een kleine keuken, een werkkamer, een slaapkamer voor hemzelf en een kamer voor zijn moeder.
Hij bouwde ook een lichtkamer hoog in de oude uitkijktoren door deze te overkappen met een vijfhoekige glazen koepel. Ik ben naar die toren geklommen toen ik het huis voor het eerst bezocht in 2019. Het huis was toen verlaten en verwaarloosd. Tegenwoordig wordt het goed verzorgd door 2 lieve toegewijde mannen. Zij herstellen het huis in zijn oude glorie en eenvoud.
Ze zorgen ook goed voor de bomen. Eeuwenoude eiken omringen het huis en sommige splijten de massieve rotsen waar het kasteel op gebouwd is. Ik raapte een afgevallen eikentakje op en nam het mee toen ik het huis in juni 2024 weer bezocht met mijn studenten.